І гусьляў звон, і чарак перазвон,
І срэбны звон няпоўнага вядзерца.
...А ў горадзе, што стаў як Вавілон,
Мне не пазьбегнуць катастрофы сэрца.
Плачу за ласку і за гнеў – плачу,
Пакуль цябе нарэшце зразумею.
Я вінавата часта, што маўчу,
I вінавата, што хаваць ня ўмею
Сваю любоў.
|
|
